کد مطلب:90391 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148

اگر نبود عهد و مسئولیتی كه خداوند از علما و دانشمندان (هر جامعه) گرفته كه برابر شكمخواری ستمگران و گرسنگی ستمدیدگان خاموش نباشند، من مهار خلافت را به كوهانش انداخته و آن را رها می كردم و آخر آن را با جام آغازش سیراب می كردم.

یعنی آن را به همان حال می گذاشتم، تا هر كه خواهد آن را تصدی نماید.

اگر تصور شما مردم این باشد كه علی می خواهد همانند خلفای پیشین، قدرت را به دست بگیرد، تا خود و اطرافیان به نوایی برسند و از زندگی سخت نجات یابند (همانگونه كه دیگر متصدیان به ویژه عثمان بودند) در اشتباهید چرا كه این دنیای شما نزد من از عطسه ی ناچیز بزی (عفطه غنز) ناچیزتر و بی ارزش تر است.

تنها چیزی كه برای تحقق آن، خلافت را پذیرفتم، همانا، حق را در مكان خود جای دادن و از بین بردن باطل است، تا محرومان به حقشان برسند و ظالمان چپاولگر، دستشان از دارایی و اموال مظلومان كوتاه گردد. علی علیه السلام كه زاهدی بی مانند و پارسایی بی نظیر و بحق امام الزاهدین است، آیا خلافت را می پذیرد برای اینكه از این پست استفاده ی مال و یا كسب شهرت نماید؟ هرگز، آنچه كه علی علیه السلام را به قبول خلافت وادار نمود، جلب رضای حق و كمك به مظلومان و شكست شوكت ظالمان بود كه این خود، همیشه باقی و مصداق واقعی «قره عینه فیما لایزول» است.

خود آن بزرگوار در جای دیگری می فرماید:

«ان علامه الراغب فی ثواب الاخره زهده فی عاجل زهره الدنیا، اما ان زهد الزاهد فی هذه الدنیا، لا ینقصه مما قسم الله عز و جل فیها و ان زهد و ان حرص الحریص علی عاجل زهره (الحیاه) الدنیا لا یزیده فیها و ان حرص، فالمغبون من حرم حظه من الاخره.»

بی گمان، نشانه ی آن كس كه به آخرت رغبت و تمایل دارد، زهد و اعراض او از

[صفحه 377]

شكوفه ی فریبنده ی دنیاست و عدم تمایل وی از روزی او نمی كاهد و موجب حرمان او از دنیا نخواهد بود، چرا كه مقدرات الهی، درباره ی هر كس پیاده می شود و روزی مقسوم به او خواهد رسید، گرچه به آن زهد ورزد و از سویی آزمندی آزمند بر دنیای زودگذر، روزی وی را افزون نمی كند، گرچه حرص ورزد. با توجه به این دو امر، مغبون كسی است كه خود را با اشتغال به دنیا، از بهره ی آخرت محروم نماید.

كوتاه سخن آنكه تلاش و جدیت در امر آخرت، با بهره بردن از دنیا منافات ندارد، زیرا روزی مقدر و مقسوم، خواهد رسید، اما توجه آدمی به دنیا و دلبستگی به آن، علاوه بر اینكه از رزق مقسوم، گامی فراتر نخواهد گذاشت، از آخرت نیز محروم می گردد. نكته ی لطیفی كه در حدیث وجود دارد، كلمه ی «زهره» كه به معنای شكوفه ی گل و درخت است می باشد، به این معنا كه شكوفایی این و زیبایی كه نظر دنیاخواهان را به خود جلب می كند با شتاب از بین می رود و اثری از آن باقی نمی ماند.

[صفحه 378]

صفحه 377، 378.